Η ερήμωση του χωριού όσο ο καιρός κυλά είναι αναπόφευκτη.
Η Αλευρού για μένα είναι μια σκέψη, μια αίσθηση, μια θολή γυναικεία φιγούρα που με συντροφεύει από μικρή. Για τον υπόλοιπο κόσμο είναι ένα «άγνωστο» ορεινό χωριό στους πρόποδες του Λακωνικού Βόρειου Ταΰγετου σε υψόμετρο 602 μέτρων.
Απέχει από την Σπάρτη περίπου 23 χιλιόμετρα και γειτονεύει με το Γεωργίτσι και το Καστόρι. Η ονομασία της προέρχεται από την ιδιοκτήτρια ενός από τους κυριότερους μύλους του χωριού, η οποία ήταν πάντοτε γεμάτη αλεύρι. Έτσι με το πέρασμα του καιρού και την επανάληψη το χωριό ονομάστηκε Αλευρού. Σύμφωνα με την απογραφή του 2021 το χωριό μετρά 54 μόνιμους κατοίκους, που ασχολούνται με την ελαιοκαλλιέργεια, οι οποίοι όλο και μειώνονται καθώς τα χρόνια περνούν.
Η ερήμωση του χωριού όσο ο καιρός κυλά είναι αναπόφευκτη. Μάλιστα, σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Γεωργιτσιάνικα νέα» το «μακρινό» 2001, γίνεται εμφανής από τότε η δυσχερής θέση στην οποία βρίσκεται το χωριό.
Άλλοτε είχε δύο οινοπαντοπωλεία, ένα ελαιοτριβείο και ένα διθέσιο Δημοτικό Σχολείο που σήμερα δεν λειτουργούν. Παρ’ όλα αυτά δύο πράγματα μένουν άθικτα: η παρθένα φύση με τις ρεματιές, το πράσινο και οι εκκλησιές που στολίζουν και καθιστούν ακόμα γραφικότερο το χωριό.
Η ίδρυση της Παλαιοχώρας (έτσι ονομαζόταν η Αλευρού πριν από το 1463) χάνεται στο βάθος του χρόνου. Επί βυζαντινών χρόνων συνδεόταν οδικά με την γνωστή οδό της προσπέλασης της αρχαίας Πελλάνας προς Αρκαδία, την γνωστή οδό Πελλάνης-Βελεμίνας, που αναφέρει ο Παυσανίας στα «Λακωνικά» του.
Κάπου στο μέσον της διαδρομής Πελλάνης-Παλαιοχώρας, κοντά στα «Πλατανάκια», τοποθετούν και το τότε νομισματοκοπείο. Κατά την Επανάσταση του 1821 οι κάτοικοι βοήθησαν έμπρακτα τον αγώνα και πήραν μέρος στις μάχες στο Βαλτέτσι, στα Δολιανά, στα Δερβενάκια και στην πολιορκία της Τριπολιτσάς.
Σήμερα το χωριό, άσχημα τα ψέματα, αργοσβήνει όπως και τα περισσότερα χωριά. Μόνο το καλοκαίρι γεμίζει με φωνές, κόσμο και χαρά.
Αυτό είναι το χωριό μου, αγαπητέ αναγνώστη. Αυτό το χωριό θυμάμαι από πάντα και αυτό θα επιλέξω να θυμάμαι στο μέλλον.
Πηγή: TO BHMA
Το άρθρο αυτό γράφτηκε από την Κατερίνα Κούτρου και δημοσιεύθηκε στην μαθητική εφημερίδα «TO BHMA της Σπάρτης» πού κυκλοφόρησε με «Το Βήμα της Κυριακής» στις 30 Νοεμβρίου 2025.
Στα πλαίσια τού Δεύτερου Διαγωνισμού Σχολικών Εφημερίδων και Δημοσιογραφίας «ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ» του σχολικού έτους 2025-2026, ο οποίος διοργανώνεται από το Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού της Ελλάδος και την εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», οι συμμετέχοντες, μαθητές και μαθήτριες, υπό την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών τους συγγράφουν την ύλη της σχολικής εφημερίδας καλύπτοντας με ρεπορτάζ, συνεντεύξεις και αρθρογραφία ζητήματα της τοπικής κοινότητας, της τοπικής ιστορίας, πολιτισμού, περιβάλλοντος, της εγχώριας και διεθνούς επικαιρότητας αλλά και θέματα που αφορούν τις αγωνίες, τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τους προβληματισμούς της νέας γενιάς.
Η Κατερίνα Κούτρου, με καταγωγή από την Αλευρού, είναι μαθήτρια της Β' Λυκείου, του 2ου ΓΕΛ Σπάρτης.